บทที่ 6 เขาคือใคร?
โทรศัพท์ถูกตัดสายทันที สีหน้าของชาลส์ก็พลันมืดครึ้มลง
พิมพ์?
เขาเดาไม่ผิดจริงๆ
รีบร้อนจะหย่ากับเขา แถมยังกล้าหายตัวไปต่อหน้าต่อตา ที่แท้ก็ไปหาที่พึ่งใหม่ไว้แล้ว
ยังไม่ทันได้หย่า ก็กล้าไปกับผู้ชายคนอื่นอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้คิดว่าเขาตายแล้วหรือไง?
เมื่อนึกถึงพิมพ์ที่แต่งตัวแบบนั้นเมื่อคืนแล้วจากไปกับคนอื่นจนป่านนี้ยังไม่กลับ ความโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นในใจของชาลส์อย่างไม่มีสาเหตุ ยิ่งลุกโชนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เขามองกลับไปที่ห้องหอของทั้งสองคน แล้วหยิบเสื้อนอกขึ้นมาก่อนจะก้าวฉับๆ ออกไป
เขาอยากจะเห็นนักว่าผู้หญิงคนนี้แอบทำอะไรลับหลังเขากันแน่
หย่างั้นเหรอ?
ถ้าเขาไม่ยอม เธอก็อย่าได้คิดเลย
ทันทีที่นั่งลงในรถ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอดี
เป็นเนท เพื่อนสนิทของเขา
ชาลส์กดรับสาย น้ำเสียงเย็นชาจนน่ากลัว “มีเรื่องอะไร?”
ปลายสายชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่อาจระงับความอยากรู้ไว้ได้
“เอ่อ... ได้ยินว่าเมื่อคืนนายเหมาโรงแรมจัดงานวันเกิดให้อินทิรา แต่ดันโดนพิมพ์รวีจับได้คาหนังคาเขา จนเธอโกรธถึงขั้นเอาใบหย่าออกมาโชว์เลยเหรอ? เรื่องเด็ดขนาดนี้จริงหรือเปล่า?”
ชาลส์ขมวดคิ้วทันที “แกโทรมาเพื่อจะพูดเรื่องนี้เหรอ?”
เมื่อเห็นว่ากำลังจะถูกวางสาย เนทก็รีบโยนประเด็นสำคัญออกมา
“แกไม่อยากรู้เหรอว่าพิมพ์รวีอยู่ที่ไหน?”
“แกรู้เหรอ?” ดวงตาของชาลส์หรี่ลง
“ไม่ใช่แค่ฉันที่รู้ ตอนนี้คนในวงการรู้กันหมดแล้ว”
เนทพูดด้วยน้ำเสียงสูงขึ้น “เมื่อคืนมีคุณหนูบ้านรวยแสนสวยคนหนึ่งประกาศหาผู้ชายคุณภาพสูงทางออนไลน์ เงื่อนไขก็คือต้องสูงกว่านาย หล่อกว่านาย หนุ่มกว่านาย สรุปคือต้องดีกว่านายทุกอย่าง...”
“แกก็ลองคิดดูสิ นอกจากพิมพ์รวีแล้วจะมีใครกล้าทำเรื่องแบบนี้อีก?”
เส้นเลือดที่ขมับของชาลส์เต้นตุบๆ “เธอพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ เสนอราคาร้อยล้านเลยนะ ทุ่มขนาดนี้มองไปทั้งเมืองเอจะมีใครกล้าเท่านี้อีก ได้ยินว่าหาผู้ชายที่ตรงตามเงื่อนไขได้แล้วด้วย เข้าไปในโรงแรมเลสเตอร์แล้ว ฉันเดาว่าป่านนี้ทั้งสองคนคงจะ...”
ไม่รอให้เนทพูดจบ ชาลส์ก็กดตัดสายด้วยใบหน้าดำคล้ำทันที
เขาเหยียบคันเร่งมุ่งตรงไปยังโรงแรม
ในขณะเดียวกัน ณ ชั้นบนสุดของโรงแรม
พิมพ์รวีถูกใครบางคนสวมกอดจากด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วถูกดันไปชิดกับหน้าต่างกระจกบานใหญ่
ชายหนุ่มเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หยดน้ำบนร่างกายยังไม่ทันได้เช็ดให้แห้ง มันไหลผ่านร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ และสุดท้ายก็ไหลหายเข้าไปในผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบเอว
พิมพ์รวีหันกลับมา สายตาพร่าไปกับหุ่นสุดเพอร์เฟกต์ของชายหนุ่ม มือที่อ่อนนุ่มไร้กระดูกของเธอลูบไล้ไปบนแขนที่แข็งแรงและเต็มไปด้วยพละกำลังของเขา
อดไม่ได้ที่จะชื่นชมในใจ
หุ่นแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ เทียบกับหน้าตายไร้อารมณ์ของชาลส์แล้ว ช่างได้มาง่ายดายเสียเหลือเกิน
เมื่อนึกถึงสามปีที่ต้องนอนห้องว่างในตระกูลพูนประสิทธิ์ พิมพ์รวีก็รู้สึกว่าตัวเองขาดทุนย่อยยับ
ผู้ชายคนนั้นไม่เคยแม้แต่จะชายตามองเธอเลยสักครั้ง แต่เธอก็ยังพยายามเข้าไปหาเขาอย่างกระตือรือร้น
ถ้าไม่มีชาลส์คนนั้นแล้ว ผู้ชายแบบไหนกันที่เธอจะหาไม่ได้
มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะทนรับความน้อยเนื้อต่ำใจจากเขา
“ที่รัก พอใจกับหุ่นของผมไหม?”
ชายหนุ่มจับมือของพิมพ์รวีให้ลูบไล้ไปตามร่างกายของเขา น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยเสน่ห์อันเย้ายวน
จากแผงอกสู่กล้ามท้อง ไล่ลงไปเรื่อยๆ
มือของพิมพ์รวีร้อนผ่าวราวกับจะลุกเป็นไฟ เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นเชยคางของชายหนุ่ม “แน่นอนว่าพอใจสิ ตราบใดที่คุณช่วยฉันได้ ไม่ว่าคุณต้องการอะไรฉันก็จะสนองให้คุณทุกอย่าง”
“จริงเหรอ งั้นเรามา...”
ชายหนุ่มก้มหน้าลงหมายจะจูบที่ริมฝีปากของเธอ
“ปัง!”
เสียงดังสนั่นทำให้ทั้งสองคนผละออกจากกัน ประตูห้องถูกกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง
ยังไม่ทันที่พิมพ์รวีจะทันได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชายชุดดำสองแถวก็กรูกันเข้ามาในห้อง และกดร่างของคนที่อยู่ข้างเธอลงกับพื้นทันที
ชายหนุ่มขัดขืนตามสัญชาตญาณ แต่ชายชุดดำกลับหยิบอาวุธป้องกันตัวออกมา
เมื่อเห็นว่าเกือบจะทำร้ายคน พิมพ์รวีก้าวไปข้างหน้าและห้ามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกแกจะทำอะไร ปล่อยเขานะ!”
“ฉันอยากจะเห็นหน้าคนที่จะกล้าปล่อยมัน!”
น้ำเสียงเย็นชาและทรงอำนาจของผู้ชายดังขึ้นจากนอกประตู พิมพ์รวีเงยหน้าขึ้นก็เห็นชาลส์ยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
ชุดสูทสีดำสนิทของเขาส่งแรงกดดันมหาศาล บรรยากาศรอบตัวราวกับจะฆ่าคนได้
พิมพ์รวีเข้าใจในทันที เธอหยิบเสื้อคลุมมาสวมลวกๆ แล้วเดินไปข้างหน้าสองก้าว
“ชาลส์ นี่มันโรงแรม ใครอนุญาตให้คุณบุกเข้ามาในห้องของฉัน สั่งให้พวกเขาปล่อยคนสิ!”
“ปล่อยคน?”
น้ำเสียงของชาลส์เย็นเยียบ ดวงตาสีดำกวาดมองชายหนุ่มที่เปลือยท่อนบนบนพื้นอย่างคุกคาม
“คนที่กล้ามาลูบคมฉัน คุณคิดว่าฉันจะปล่อยมันไปเหรอ?”
พิมพ์รวีไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขา พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “น่าจะได้รับหมายศาลเรื่องหย่าแล้วสินะ ชาลส์ มาเล่นละครเป็นสามีภรรยาที่รักกันปานจะกลืนกินตอนนี้ไม่คิดว่ามันน่าขำไปหน่อยเหรอ?”
ชาลส์ไม่ได้ตอบ
ดวงตาคมกริบของเขามองไปที่น่องขาเปลือยเปล่าของเธอ กวาดตามองไปรอบๆ เตียงใหญ่ด้านใน และสุดท้ายก็หยุดลงที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จากนั้นเขาจึงลดสายตาลงแล้วเดินเข้ามาในห้อง
โรงแรมนี้มีหุ้นของชาลส์อยู่ พอรู้ว่าเขามา ผู้บริหารระดับกลางและระดับสูงของโรงแรมต่างก็ตื่นตระหนกกันหมด
พากันปรากฏตัวออกมาทั้งหมด
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ก็ตกใจจนรีบถอยกลับไปที่ทางเดินด้านนอก กลัวว่าถ้ามองนานกว่านี้จะโดนลูกหลงไปด้วย
ชาลส์เดินไปหยุดอยู่หน้าชายหนุ่มที่ถูกกดอยู่กับพื้น น้ำเสียงเย็นเยียบราวกับดังมาจากนรก “แกแตะต้องเธอตรงไหนบ้าง?”
ชายหนุ่มได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน แต่เงินหนึ่งร้อยล้านที่พิมพ์รวีให้มันมากเกินไปจริงๆ เป็นจำนวนเงินที่ทั้งชีวิตนี้เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน
เขากลืนน้ำลาย “พวกคุณหย่ากันแล้ว พวกเราจะทำอะไรมันก็เป็นอิสระ...”
“อิสระเหรอ งั้นก็มาดูกันว่าชีวิตของแกสำคัญกว่า หรืออิสระสำคัญกว่า”
ชาลส์ใช้เท้าเหยียบลงบนกระดูกข้อมือของเขา ได้ยินเพียงเสียงดัง ‘กร๊อบ’ สีหน้าของคนที่อยู่ข้างใต้ก็ซีดเผือดในทันที เหงื่อเย็นไหลท่วมตัว
เจ็บปวดจนร้องไม่ออก
พิมพ์รวีไม่คิดว่าชาลส์จะบ้าได้ถึงขนาดนี้ “ชาลส์ คุณทำบ้าอะไร ใครอนุญาตให้คุณทำร้ายเขา?”
เธอยังไม่ทันได้เข้าใกล้ ก็ถูกรวบเอวอุ้มขึ้นมา แล้วกระแทกเข้าไปในอ้อมกอดของชาลส์อย่างแรง
เสื้อคลุมบนตัวเธอเปิดออกเล็กน้อย ชาลส์ก้มลงมองก็เห็นเพียงสายเดี่ยวสุดเซ็กซี่ด้านใน และผิวขาวเนียนผืนใหญ่
แววตาของเขาพลันมืดลงทันที
เมื่อกี้นี้เธออยู่กับผู้ชายคนนั้นในสภาพนี้เหรอ?
พิมพ์รวีเห็นสายตาของเขาก็โกรธจนตัวสั่น ยกมือขึ้นทุบตีคนตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง “คุณมันคนบ้า ปล่อยฉันนะ!”
“แล้วไงล่ะ? ปล่อยให้เธอไปหาผู้ชายชู้รักงั้นเหรอ?”
ชาลส์จับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ได้อย่างง่ายดาย นัยน์ตาที่หรี่ลงเต็มไปด้วยความดูถูกและเย้ยหยัน “พิมพ์รวี เธออยากได้ผู้ชายขนาดนั้นเลยเหรอ? ผู้ชายหน้าขาวที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินแบบนี้เธอก็ยังเอาลงเหรอ?”
พิมพ์รวียืดตัวเชิดหน้าขึ้น ใบหน้าที่สวยเย็นชาและสดใสเต็มไปด้วยแววตาที่ไม่ยอมแพ้
“แล้วผู้ชายหน้าขาวมันทำไมล่ะ? อย่างน้อยเขาก็สะอาดทั้งกายและใจ หุ่นดี ปากหวาน แถมยังให้ในสิ่งที่ฉันต้องการได้ด้วย แล้วคุณล่ะทำได้ไหม... อดีตสามี?”
คำสามคำสุดท้ายนั้นกระตุ้นชาลส์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขากวาดตามองชายหนุ่มบนพื้นอย่างเย็นชาแล้วสั่ง “ลากมันออกไป ทำให้มันพิการซะ”
ลูกน้องรับคำสั่ง แล้วรีบพาคนออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
“ชาลส์ ห้ามคุณทำร้ายเขานะ เขาเป็นคนของฉัน!”
เธอเป็นคนจ้างเขามาด้วยเงินนะ เขาเอาสิทธิ์อะไรมาพาตัวไป?
“คนของเธอ?”
ทั่วร่างของชาลส์แผ่รังสีอำมหิตออกมา มือข้างหนึ่งจับข้อมือของเธอไว้ ส่วนอีกข้างก็ปลดกระดุมสูทของตัวเองออก ก่อนจะหันกลับไปกดร่างเธอลงบนเตียงใหญ่
เขาเอื้อมมือไปเชยคางของเธอขึ้น “พิมพ์ ใบหย่าฉันยังไม่ได้เซ็นเลยนะ เธอก็กล้าออกมามั่วสุมกับผู้ชายคนอื่น นอกใจฉันต่อหน้าต่อตา...”
“เชื่อไหมว่าถ้าฉันเอาเรื่องวันนี้ไปยื่นฟ้องต่อศาล ไม่ต้องพูดถึงร้อยล้านเลย แม้แต่สลึงเดียวเธอก็อย่าหวังว่าจะได้ไป!”
